De Winnermond hängt lütt un fein
öwer dat Buddentown im Schein.
De Wind schofelt wat ums eckje her
un flüstert leis’: „Mach di nich schwer.“
De Bömskes stahn so starr un stur,
se snacken mit de kalten Flur.
Un op de Patt, wo Schmee so blinkt,
merkst du, dat allens lüttchen klingt.
De Mond, de ole Schangemann,
guckt op dat Muggeltown heran.
He winkt un säggt met stillen Klangs:
„Dat Licht kummt wedder, ganz gewiss.“
Un wenn de Frost din Hart vergniet,
giff’t warm zurück — dat reicht doch giät.
Denn all wat runtertroppt un rinnt,
wird Lüh in’t Dunkel, wenn’t verinnt.
Münsteraner Masematte-Version von Timo Ertel © 2025
0 Kommentare